Një nga fshati Cerjan kishte hapur
njëherë një dyqan në qytetin e Peshkopisë, ku bënte samar bashkë me djalin. Lekët që mblidhte nga tregtia e samarëve i kishte futur në një samar, ku kishte çarë edhe copen brenda. Samarin e kishte varur në mua nuk i kishte thënë gjë djalit. Një ditë, kur samarxhiu nuk ishte ne dyqan, vjen një pa të blerë një samar. Asnjë nga ato që ishin në dyqan nuk ia mbushi syrin. Syte i vaiten direkt tek ai i vjetri. Edhe pse është i vjetër, unë do ta paguaj për të ri, vetëm ky i bie tamam kalit tim. Pagoi paret, mori samarin dhe iku në shtëpi. Kur u kthye samarxhiu pa që mungonte samari që mbante paret.
– Ku është samari që ishte varur? – pyeti djalin.
E shita, – ia ktheu djali i gëzuar, – bile
e shita për të ri.
Eh medet, medet! Kur s’bën, s’bën. Pas pak në dyqan futet përsëri klienti që kishte blerë samarin.
-Të më falësh, por ky samar nuk i bënte kalit tim, ma vriste pak. Po të keni mundes! të ma ndërrosh me një tjetër.
Posi, – ia ktheu buzagaz samarxhiu.
Zgjidh e merr kë të duash. Kur iku klienti me samarin tjetër në krah, gjithmonë duke qeshur samarxhiu foli:
Kur bën, bën.
